Ponieważ ziemia jest okrągła, niskość i wysokość są pojęciami względnymi, posiadającymi przede wszystkim znaczenie symboliczne. Wszystko, co piękne, postrzegamy jako coś wzniosłego i umieszczamy na „górze”; i przeciwnie, na „dole” umieszczamy zło, brzydotę, grzech. Łatwo zrozumieć zatem, dlaczego wszystkie ludy umieszczają siedzibę bogów na wysokości, na Olimpie czy w niebie. Bóg Izraela znajduje się jeszcze wyżej, na niebiosach, na wyższej płaszczyźnie, niejako w innym niebie: jest to koncepcja Boga godna ludu wybranego. JHWH jest wyższy od platońskiego świata idei; idee są zrozumiałe, On natomiast, realizując tajemnicę miłości przewyższa każdy stworzony intelekt. Bóg zstępuje z wysokości do tych na niskości, którzy dzięki temu nie muszą już poszukiwać swojego ideału w chmurach: teraz odnajdują Go na ziemi.

 

 

Jak brzmiała odpowiedź ludzi na ten akt Bożej dobroci? Kto zostaje uznany za wielkiego człowieka, zostaje wywyższony przez innych, którzy wznoszą mu pomniki i posągi. Także Chrystus, Syn Boga, został wywyższony, jednak w inny sposób: na drzewie męki, na krzyżu. Ten, który jest z wysokości, schodzi na najniższy stopień niskości, do królestwa śmierci i nicości.

 

W jednym z meczetów w Konstantynopolu, który wcześniej był chrześcijańską bazyliką, odkryto mozaikę przedstawiającą „zstąpienie do piekieł”, temat często obecny we wschodniej ikonografii. Na tym wyobrażeniu Chrystus przedstawiony jest z jedną stopą zstępującą i drugą, która wstępuje. W najwyższym momencie zstępowania zachodzi jak gdyby zmiana kierunku, której kulminacją jest wstąpienie do nieba. Heidegger pisze, iż coś podobnego dokonuje się także u ludzi: staczają się w przepaść i nie nawracają się dopóty, dopóki nie dotkną dna: wówczas mogą rozpocząć wspinanie się do góry.

 

 

Mozaika z Konstantynopola przedstawia jeszcze jedną scenę. Chrystus zaczyna wstępować trzymając za ręce Adama i Ewę, wyrywając ich niejako z grobu, aby wspinali się do góry wraz z Nim. W raju, kiedy Bóg schodzi do nich, nie wykazują zadowolenia z przywileju cieszenia się Jego obecnością: zrozumieją Jego miłość dopiero wtedy, kiedy odczują potrzebę zbawienia od nieszczęścia.

 

Ojcowie Kościoła prowadzili zagorzałe dyskusje odnośnie problemu, czy należy także grzechy uznać za „opatrznościowe”: syn marnotrawny poznaje miłość ojca dopiero po swoim upadku, ludzkość nawraca się do Chrystusa dopiero po tym, jak Go ukrzyżowała. Stwierdzenie, iż Bóg prowadzi człowieka do grzechu, aby poznał w pełni Jego miłość, jest zbyt odważne. Można powiedzieć natomiast, iż ponieważ grzeszymy dobrowolnie, Bóg wykorzystuje tę okazję, aby zaprowadzić na wysokość tych z dołu. Nic nie będzie mogło oddzielić nas od Boga, jeśli my, jak Adam i Ewa z konstantynopolitańskiej mozaiki, uchwycimy się Jego dłoni.