Wielka Środa

 

 

 

W Czechach przekazuje się pewną średniowieczną legendę o Judaszu, pochodzącą z opowieści apokryficznych. Odmalowuje ona Judasza jako człowieka złego i sprytnego, któremu poprzez oszustwo udaje się przeniknąć do wspólnoty Apostołów. Współcześni pisarze starają się wyjaśnić na inny sposób dramat Judasza. Był Apostołem, tak jak i inni, jednak nie zrozumiał Jezusa, gdyż oczekiwał od Niego ziemskiego zbawienia. Z biegiem czasu budzi się w nim rozczarowanie, przestaje wierzyć, co nieuchronnie prowadzi go do poszukiwania jedynie tego, co obdarzyć go może iluzją kupienia sobie zabezpieczenia z ludzkiego punktu widzenia: a iluzją tą jest pieniądz. Droga prowadząca w dół staje się coraz bardziej stroma, aż w końcu Judasz spada w przepaść.

 

Wersja ta jest łatwiejsza do zaakceptowania, ale nadal jest to tylko przypuszczenie. Ewangelia mówi przecież jedynie o grzechu i o zdradzie. Zdrajcy zawsze i wszędzie cieszyli się bardzo złą sławą. Wiemy, kto jest naszym nieprzyjacielem i wiemy też, jak z nim walczyć; inaczej jest, kiedy nasz wróg posiada wszelkie pozory przyjaciela, jest bliski naszemu sercu, dzieli z nami życie. Zdrajca zdradza tego, kto obdarza go miłością, kto czyni dla niego dobrze.

 

W rzeczywistości każdy grzech jest zdradą, ponieważ poprzez niego odwracamy się plecami do Ojca Niebieskiego, którego jesteśmy dziećmi i od którego otrzymujemy wszelkie dobro.

 

 

Kiedy jakaś książka nie interesuje nas, porzucamy ją w połowie lektury; kiedy muzyka nam się nie podoba, przestajemy jej słuchać; kiedy jakaś osoba nas nudzi, uwalniamy się od niej natychmiast. Jednak nie można porzucić rodziny i domu, nie szukając jednocześnie czegoś mogącego nam te wartości zastąpić.

 

Chrześcijanin należy do rodziny Boga, do Królestwa Chrystusa. Kiedy decyduje się na zerwanie tej więzi, musi koniecznie poszukać czegoś, co będzie w stanie mu ją zastąpić. Przynależenie do Królestwa Bożego oznacza maksymalne poszanowanie dla dobra i dla prawdy i zachowanie wierności Bogu i ludziom. Kto postanawia porzucić to wszystko, zanurzając się w grzechu, poszukuje nowych wartości, którymi mógłby podbudować swoją duszę – niejako ołtarza dla fałszywych bożków.

 

Bałwochwalców poznać można po fanatyzmie, z którym bronią tych nowych wartości: ich ekstremizm zdradza moralną niepewność, ponieważ ten, kto płaci fałszywą monetą, pragnie udowodnić, iż moneta jest prawdziwa. Nie powinniśmy się zatem dziwić gorliwości, z jaką niektórzy bronią wartości różniących się od tych, jakie głosi Chrystus.

 

 

Pieniądz jest jednym z najważniejszych ludzkich odkryć. Reguluje wymianę materialną pomiędzy ludźmi i może przynieść wiele dobra. Ale chrześcijanin wierzy także w życie wieczne. Wie, że przesadne przywiązanie do dóbr ziemskich odwraca uwagę od przyszłego życia.

 

Pieniądz pobudza to przywiązanie. Pieniądz zapewnia dobrobyt, za pieniądze można kupić wiele rzeczy na dziś i na jutro. Dzieje się zatem tak, iż zamiast być jedynie środkiem komunikacji miłości pomiędzy ludźmi, pieniądz prowadzi do izolacji, do egoizmu, do obojętności wobec Boga. Pewien biznesmen, który był dobrym człowiekiem, miał zwyczaj mawiać: „Kiedy obracam pieniędzmi staram się zawsze modlić, gdyż wiem, jak prędko to złoto może doprowadzić mnie do zapomnienia o prawdziwym złocie, którym opłaca się sąd przed obliczem Boga”.