Sergiusza, Teofila, Zyty, Felicji – wyślij kartkę
Luty 2024
Pn
Wt
Sr
Czw
Pt
So
Nd
Oto początek działalności publicznej Jezusa. Po latach życia ukrytego, podczas których przygotowywał się do tej misji, po chrzcie w Jordanie, Pan Jezus udaje się na pustynię. W relacji św. Marka czas próby, czyli czas kuszenia przez szatana, trwał przez czterdzieści dni. Nie ma tu opisu samych pokus, jak przedstawiają to św. Mateusz i św. Łukasz. Z pewnością był to okres duchowej walki, surowy czas postu i zmagania („wśród dzikich zwierząt”), ale także doświadczenia bliskości Ojca („aniołowie Mu służyli”). W takim kontekście Jezus przygotowuje się do wygłoszenia swojego pierwszego orędzia. Zawrze w nim bardzo ważne przesłanie. Oto czas się wypełnił, nadszedł kulminacyjny moment historii zbawienia, zapowiadany od wieków. Nadchodzi królestwo Boże, czyli zwycięstwo Boga, jakie dokona się przez mękę, śmierć i zmartwychwstanie Jezusa. By móc stać się częścią realizującego się królowania Boga, trzeba się nawrócić i uwierzyć w Ewangelię, jaką głosi Jezus. Wezwanie jest bardzo jasne. Od człowieka zależy, czy je podejmie.
Panie Jezu, w tym czasie postu i pokuty po raz kolejny chcę podjąć wysiłek zmierzający do nawrócenia serca i przemiany życia. Spraw, aby Twoje zwycięstwo stało się początkiem mojego nowego życia. Amen.
Rozważania pochodzą z książki
Patron Dnia
Św. Zyta
dziewica, patronka służących
Św. Zyta urodziła się w biednej, ale bardzo pobożnej rodzinie chrześcijańskiej. Jej starsza siostra była cysterką, a jej wuj był pustelnikiem, którego miejscowi ludzie uważali za świętego. Św. Zyta odznaczała się dużym posłuszeństwem; każde polecenie matki traktowała jak wypełnianie woli Bożej. Mając dwanaście lat została służącą u zamożnego tkacza w Lukce, trzydzieści kilometrów od jej rodzinnej wioski Monte Sagrati. W tej rodzinie miała pozostać przez czterdzieści osiem lat. Codziennie znajdowała czas na wysłuchanie Mszy św. i odmawianie modlitw; swoje domowe obowiązki wypełniała tak skrupulatnie, iż inne służące miały jej to za złe. Z początku jej pracodawcy mieli jej za złe zbyt hojne rozdawanie chleba biednym; z czasem jednak jej dobroć i cierpliwość przekonały ich zupełnie; święta stała się zaufanym przyjacielem rodziny. Dano jej wolną rękę jeśli idzie o rozkład pracy w domu; święta podjęła się jeszcze odwiedzin u chorych i więźniów. Szybko rozeszła się w Lucke wieść o jej dobrych czynach i nadprzyrodzonych wizjach, które miała. Odwiedzali ją nawet ludzie na wysokich stanowiskach. Po śmierci w roku 1278 ogłoszono ją świętą.
jutro: św. Piotra Chanel
