Warunki dorastania do kapłaństwa

Weryfikacja wewnętrzna i zewnętrzna powołania

Jeśli ktoś odkrywa w sobie powołanie do kapłaństwa w kontekście osobistej przyjaźni z Chrystusem i przeżywa własne życie jako odpowiedź na Boże powołanie, to jest szansa, że podejmie on decyzję, by pójść za głosem powołującego Boga. W praktyce oznacza to decyzję o wstąpieniu do seminarium duchownego: diecezjalnego lub zakonnego. Jeśli dany kandydat zda pomyślnie egzamin wstępny i decyzją przełożonych seminaryjnych zostanie przyjęty na studia teologiczne, to stoi przed nim zadanie nieustannej weryfikacji swego powołania, i to w podwójnym znaczeniu.

Po pierwsze, powinien on nieustannie się upewniać, czy Bóg rzeczywiście powołuje go do kapłaństwa.

Po drugie, powinien weryfikować, czy uczciwie i z radością podejmuje pracę nad sobą w ramach formacji seminaryjnej i czy z czystym sercem może powiedzieć Bogu, samemu sobie i przełożonym, iż w odpowiedzialny sposób odpowiada na dar Bożego powołania oraz że tego daru nie marnuje.

Ponieważ po grzechu pierworodnym nikt z ludzi nie jest dobrym sędzią we własnej sprawie, weryfikacji swego powołania oraz swej odpowiedzi na Boże powołanie nie może dokonać wyłącznie sam zainteresowany. Nie wystarczy subiektywna ocena samego siebie czy swego przekonania. Konieczna jest weryfikacja zewnętrzna. Dokonują jej kapłani odpowiedzialni za formację seminaryjną, a zwłaszcza rektor seminarium i jego najbliżsi współpracownicy, którzy mają stały kontakt z alumnami.

Istotnym sprawdzianem powołania alumna i jego współpracy z Bożą łaską jest jego otwartość i szczerość wobec przełożonych w seminarium duchownym oraz korzystanie ze wskazań udzielanych mu przez seminaryjnych wychowawców. Ponieważ na ogół z zewnątrz łatwiej jest ocenić, czy i na ile dany kandydat współpracuje z łaską powołania oraz czy będzie on zdolny do podjęcia posługi kapłańskiej, sposób przyjmowania sugestii i decyzji wychowawców seminaryjnych jest ważnym sprawdzianem dojrzałości oraz odpowiedzialności danego alumna.