Od wszelkich innych nakazów przykazanie Boże różni się tym, że jest przyzwoleniem. Jest darem wolności. Wszystkie pozostałe nakazy znaczą, że ktoś człowiekowi wmawia (żeby nie powiedzieć: kładzie mu do głowy), że coś mu w jego życiu przeszkadza. Wszystkie one zasiewają w człowieku nieufność: wmawiają mu, że pozostawienie mu wolności mogłoby być dlań niebezpieczne. Mógłby tej wolności nadużyć. Ze wszystkich stron próbują go zastraszyć. I na tym strachu budują. Rodzą w nim strach, utrzymują go w zastraszeniu. Nakazywanie staje się wtedy w rzeczywistości zakazywaniem i odmawianiem wszelkich zezwoleń. Przykazanie Boże daje człowiekowi wolność. Przykazanie Boże zezwala. Jest nakazem w tylko tym znaczeniu, a nie w żadnym innym. Przykazania Boże i przykazania ludzi zdają się zmierzać w tym samym kierunku, a mimo to są czymś zupełnie innym. Przykazanie Boże nie wywiera przymusu na człowieku. Ono rozsadza oddziaływanie przymusu, pod którym żył. W przykazaniu Bożym człowiek nie znajdzie nieufności. Ono tchnie ufnością. Przykazanie to nie buduje na strachu człowieka – przeciwnie, dodaje mu odwagi. A to wszystko dlatego, że jest ono jedną z postaci łaski Bożej: branie na siebie słodkiego jarzma i lekkiego brzemienia jest dla nas wytchnieniem. Zapewnia nam je Bóg, dając swe przykazanie.